Γυάλλινα γιάννενα..

 

Αφήγηση ποίησης του Μιχάλη Γκανά από τον Χάρη Κατσιμίχα με μουσική υπόκρουση το παραδοσιακό Ηπειρώτικο τραγούδι "πήγαινα το δρόμο, δρόμο"  

Μια τέτοια νύχτα πριν από χρόνια Κάποιος περπάτησε μόνος. Δε ξέρω πόσα λασπωμένα χιλιόμετρα. Κάποιος περπάτησε μόνος. Νύχτα και συννεφιά, χωρίς άστρα. Πήγαινε το δρόμο δρόμο. Ξημερώματα, μπήκε στα Γιάννενα. Στο πρώτο χάνι έφαγε και κοιμήθηκε τρία μερόνυχτα. Ξύπνησε απ’ το χιόνι που έπαιφτε μαλακά. Στάθηκε στο παράθυρο και άκουγε τα κλαρίνα. Και άκουγε τα κλαρίνα. Πότε θαμπά και πότε δίπλα του. Πότε θαμπά. Και πότε δίπλα του. Όπως τα ‘φερνε ο άνεμος. Αχ...Και άκουσε μετά τη φωνή πεντακάθαρη. Από κάπου κοντά την άκουσε. Σαν αλύχτημα και σαν να την έσφαζαν τη γυναίκα. Κι ούτε καυγάς, ούτε τίποτα άλλο. Χιόνιζε. Όλη νύχτα στα Γιάννενα χιόνιζε. Ξημερώματα, πλήρωσε ότι χρωστούσε και γύριζε στο χωριό του. Στα πενήντα του θα ‘τανε. Με γκρίζα μαλλιά και τρεις θυγατέρες, ανύπαντρες. Χήρος τέσσερα χρόνια. Στα πενήντα του θα ‘τανε. Χήρος τέσσερα χρόνια. Με τη μαύρη κάπα στις πλάτες. Αχ, το τι χιόνι σήκωσαν. Τι χιόνι σήκωσαν τούτες οι πλάτες. Κανένας δε το ‘μαθε.... Κανένας δε το ‘μαθε...Κανένας!

Καλά Χριστούγεννα..Χρόνια Πολλά...

Χρόνια πολλά και καλά....Καλά Χριστούγεννα...

Αχίλλειο και η Αυτοκράτειρα της Αυστρίας και βασίλισσα της Ουγγαρίας Ελισάβετ (θλιμμένη πριγκήπισσα)

Το Αχίλλειο είναι μία από τις γνωστότερες βασιλικές επαύλεις της Ευρώπης και ίσως το σημαντικότερο αξιοθέατο αρχιτεκτόνημα της Κέρκυρας που βρίσκεται παρά τον οικισμό Γαστούρι, περίπου 10 χλμ. από την πόλη της Κέρκυρας. Η έπαυλη αυτή σχεδιάστηκε από τους Ιταλούς αρχιτέκτονες Ραφαέλε Καρίττο (Raffaele Caritto) και Αντόνιο Λάνντι (Antonio Landi) με επόπτη τον πρόξενο της Αυστρίας στην Κέρκυρα Αlexander Warssderg στην αρχή, και μετά τον θάνατό του τον βαρώνο Von Bucowitz, σε πομπηινό ρυθμό και χτίστηκε το 1890 με εξ ολοκλήρου δαπάνη της αυτοκράτειρας Ελισάβετ της Αυστρίας, η οποία λόγω της ευαίσθητης υγείας της ζήτησε την οικοδόμησή της. Την έπαυλη την αφιέρωσε στον Αχιλλέα, απ’ όπου και το όνομα της, τον περίβολο της οποίας πλούτισε με αγάλματα από την αρχαία ελληνική μυθολογία. Εξ αυτών τα πιο γνωστά έργα είναι οι "Επτά Μούσες" και ο Αχιλλέας Θνήσκων του Χέρτερ. Στο εσωτερικό του φέρει τοιχογραφίες και διακοσμήσεις σημαντικών καλλιτεχνών της εποχής της ανέγερσής του. Η Ελισάβετ δολοφονήθηκε το 1898. Το 1904, κατ΄ άλλους το 1907 ο αυτοκράτορας της Γερμανίας Γουλιέλμος Β΄ (γνωστός και ως "Κάιζερ") αγόρασε το Αχίλλειο, στο οποίο και διέμενε κατά τις τακτικές ανοιξιάτικες επισκέψεις του στη Κέρκυρα. Υπήρξε άνδρας ιδιαίτερα καλλιεργημένος και λάτρης του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Τοποθέτησε ένα κολοσσιαίο άγαλμα του Αχιλλέα με την επιγραφή «Στον μέγιστο των Ελλήνων από τον μέγιστο των Γερμανών». Μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο η ιδιοκτησία της έπαυλης αυτής πέρασε στο ελληνικό δημόσιο οπότε και ερημώθηκε, μέχρι που το 1962 αποφασίστηκε η εκχώρησή της σε δυτικογερμανική τότε εταιρεία για να λειτουργήσει ως καζίνο, κατά προτροπή του Βασιλέως Παύλου προκειμένου να γίνει εφάμιλλο του Μονακό, με ότι θα σήμαινε αυτό για την παράλληλη ανάπτυξη της Κέρκυρας. Τελικά το καζίνο λειτούργησε με κάποιες μικροδιακοπές ως το 1981, όταν οι τότε πολιτικές εξάρσεις το εξανάγκασαν να κλείσει. Άρχισε η επαναλειτουργία του, υπό τη διεύθυνση του ΕΟΤ, το 1984.

Αυτοκράτειρα της Αυστρίας και βασίλισσα της Ουγγαρίας η Ελισάβετ έγινε ένας θρύλος που οι ιστορικοί ακόμα δεν έχουν καταφέρει να ξεκαθαρίσουν γιά το ποιός είναι ο μύθος και ποιά η πραγματικότητα ειδικά γιά την περίοδο 1889-1898. Αυτή η περίοδος ξεκινάει με ένα τραγικό γεγονός που συγκλόνισε τα ανάκτορα της Βιέννης και ολόκληρο το λαό. Οι εφημερίδες της εποχής εκείνης έγραψαν τη μεγάλη ,φοβερή είδηση πως ο Ροδόλφος, διάδοχος του θρόνου και η ερωμένη του (φίλη έγραψαν κάποιοι) Μαρία Βετσέρα βρέθηκαν νεκροί στο κυνηγετικό περίπτερο του Μάγιερλιγκ. Και εδώ αρχίζει το μπέρδεμα. Επρόκειτο γιά δολοφονία από αναρχικούς όπως ισχυρίζονται κάποιοι ή για αυτοκτονία, όπως επιμένουν να λένε όσοι είχαν την πληροφορία ότι η Αυτοκράτειρα Ελισάβετ είχε στα χέρια της την τελευταία επιστολή του γιού της Ροδόλφου που εξηγούσε τους λόγους της αυτοκτονίας του αλλά και της θανάτωσης της αγαπημένης του Μαρίας απο τον ίδιο. Ενας διάδοχος αυτοκρατορίας σκοτώνεται μαζί με την ερωμένη του και ποτέ δεν βρίσκονται οι ένοχοι. Μετά το τραγικό εκείνο γεγονός η Ελισάβετ αποφασίζει να φύγει από τα ανάκτορα της Βιέννης και να κτίσει ένα "δικό της" ανάκτορο στην Κέρκυρα. Μερικά δημοσιεύματα,ακόμα και σε κινηματογραφικά σενάρια ισχυρίζονται ότι η κλονισμένη υγεία της απο τη φυματίωση την οδήγησε στην Κέρκυρα, όμως αυτό δεν μπορεί να είναι αλήθεια αφού το υγρό κλίμα της Κέρκυρας κάθε άλλο από ευεργετικό για την περίπτωση αυτή θά ήταν.Κτίζει λοιπόν το δικό της ανάκτορο και το αφιερώνει στον ομηρικό ήρωα Αχιλλέα που ενσαρκώνει τη δύναμη και την ομορφιά, αλλά που πεθαίνει κτυπημένος από βέλος στο μοναδικο τρωτό σημείο,την "Αχιλλειο πτέρνα". Αυτό είναι και το κοινο σημείο ανάμεσα στον Αχιλλέα καί το γιό της Ροδόλφο. Σαν τον Αχιλλέα και εκείνος ήταν αήτητος στα μάτια της μάνας του και τον κτύπησε η μοίρα με το βέλος της στη δική του "Αχίλλειο πτέρνα",στην καρδιά (Τραγικός έρωτας;). πηγή: wiki

Νήσος Χίος

Το όνομα της Χίου πιθανόν προέρχεται από την κόρη του Οινοπίοντα, Χίων, σύμφωνα όμως με μια άλλη εκδοχή πρώτοι άποικοι του νησιού ήταν οι Πελασγοί. Αυτό αποδεικνύει για πολλούς και τις πολλές περιοχές του νησιού που φέρουν το όνομα τους. Σύμφωνα με μια τελευταία εκδοχή, το όνομα του νησιού προέρχεται από τους Σύρους, στη γλώσσα των οποίων σημαίνει μαστίχα. Στο νησί κατά καιρούς δόθηκαν και άλλα ονόματα, όπως Πιτυούσα, Αιθαλία, Μακρίς και Μαυρονήσι. Οι ανασκαφές που έχουν πραγματοποιηθεί σε διάφορα μέρη του νησιού, όπως ο Εμπορειός και το Άγιο Γάλας από Βρετανούς άλλα και Έλληνες αρχαιολόγους, έχουν αποδείξει πως η Χίος ήταν κατοικήσιμη το λιγότερο από τη Νεολιθική περίοδο και την εποχή του χαλκού (6000-2000 π.Χ.). Σύμφωνα με την παράδοση, ο πρώτος κάτοικος και βασιλιάς του νησιού ήταν ο Οινοπίων, γιος του Διόνυσου και της Αριάδνης, ο οποίος ήρθε από την Κρήτη το 1500 π.Χ. στο νοτιότερο άκρο της Χίου και έμαθε στους κατοίκους του νησιού το εμπόριο, τη θάλασσα και το πώς να καλλιεργούν τα αμπέλια.
Ο πληθυσμός της Χίου αυξήθηκε πάνω από τους 120.000 κατοίκους κατά τον 5ο με 4ο αιώνα π.Χ., ενώ οι περισσότεροι έμεναν μάλλον στην κεντρική πόλη της Χίου. Ο Φοινικίδης γράφει ότι το νησί κατακτήθηκε από τους Λέλεγες, πρωτόγονους Έλληνες υπόδουλους των Μινώων, οι οποίοι απελάθηκαν από το βασιλιά Έκτορα. Η έναρξη του ιωνικού αποικισμού συμπίπτει με την καταστροφή του μυκηναϊκού. Γύρω στο 1100-1000 π.Χ. το νησί κατακτάται από τους Ίωνες, οι οποίοι κατάγονταν από τη Βοιωτία, οπότε και η Χίος αρχίζει να διαδραματίζει σημαντικό ιστορικό ρόλο. Εκτός της Χίου, οι Ίωνες είχαν κατακτήσει τη Σάμο και άλλες δέκα 10 πόλεις της Μικράς Ασίας, ιδρύοντας έτσι τη Δωδεκάπολη των Ιώνων. Σύντομα, οι πόλεις που είχαν κατακτηθεί από τους Ίωνες είχαν δημιουργήσει μια ομοσπονδία, ενώ έπαιξαν και σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του Ελληνικού πολιτισμού.
Η Χίος αναπτύχθηκε σε μια από τις σημαντικότερες πόλεις των αρχαίων χρόνων, με πληθυσμό 60-80.000 κατοίκους και ταυτόχρονα σε μια μεγάλη ναυτική δύναμη. Είναι χαρακτηριστικό πως έχουν βρεθεί χιώτικοι αμφορείς σε κάποια σημεία της Ρωσίας αλλά και της Βόρειας Αιγύπτου. Η Χίος εξελίχθηκε σε ένα από τα μεγαλύτερα σημεία εξαγωγής κρασιού, τον επονομαζόμενο Αριούσιο οίνο, ο οποίος ήταν γνωστός για την εξαιρετική του ποιότητα αλλά και για το ότι ήταν ένα από τα πιο ακριβά κρασιά της Ελλάδας εκείνη την εποχή. Το πολίτευμα που υπήρχε κατά την Ιωνική κυριαρχία θεωρείται δημοκρατία στα πρώτα βήματά της. Η περίοδος αυτή έφτασε στο τέλος της, όταν η Χίος κατακτήθηκε από τους Πέρσες το 493 π.Χ., μετά την αποτυχημένη αντίσταση που προέβαλαν οι Χιώτες. Οι Πέρσες κατέστρεψαν τους αμπελώνες του νησιού, έκαναν καταστροφές, ενώ έστειλαν και πολλούς αιχμαλώτους στον Πέρση βασιλιά. Το 479 π.Χ. οι Χιώτες επαναστάτησαν και μετά τη μάχη της Μυκάλης απέκτησαν την ανεξαρτησία τους, ενώ συμμετείχαν και στην Αθηναϊκή Συμμαχία.
Οι Χιώτες ξανάχτισαν την πόλη και παρουσίασαν μεγάλη πρόοδο στη ναυτιλία, το εμπόριο, τη βιομηχανία και την παραγωγή κρασιού. Το νησί απέκτησε πλούτο ο οποίος εξασφάλισε ανέσεις στους κατοίκους. Χαρακτηριστικά αυτής της εποχής είναι οι φράσεις χιώτικη χαρά και χιώτικη ζωή. Η περίοδος αυτή κράτησε για μισό αιώνα, μέχρι την έναρξη δηλαδή του Πελοποννησιακού Πολέμου. Κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο, οι Χιώτες πολέμησαν στο πλευρό των Αθηναίων, έως και την καταστροφική ήττα τους στη Σικελία, οπότε και συμμάχησαν με τους Σπαρτιάτες. Μετά την υπογραφή της Ανταλκιδείου Ειρήνης όμως, η Χίος επιστρέφει στο πλευρό των Αθηναίων. Όταν ο Μέγας Αλέξανδρος κυριάρχησε, στη Χίο υπήρχε μακεδονική φρουρά. Όταν πέθανε, το νησί βρέθηκε σε περίοδο παρακμής και πέρασε στα χέρια των Ρωμαίων.
Οι Χιώτες συμμάχησαν με τους Ρωμαίους και αρχικά απολάμβαναν κάποια προνόμια. Οι Ρωμαίοι, όμως, με το πέρασμα των χρόνων αφαίρεσαν πολλά έργα τέχνης από το νησί, ενώ επακολούθησαν και κάποιοι καταστρεπτικοί σεισμοί. Μετά την πτώση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και την εξάπλωση του Χριστιανισμού, η Χίος ήταν για πολλούς αιώνες υπό την διακυβέρνηση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, εκτός από κάποιες σύντομες χρονικές περιόδους που λεηλατήθηκε από τους Σαρακηνούς. Όταν η Βυζαντινή αυτοκρατορία ξαναπήρε τον έλεγχο της Χίου, αναγνώρισε τη σημαντική στρατηγική θέση του νησιού. Έτσι, ξεκίνησε η οχύρωσή της τον 11ο αιώνα και η κατασκευή του Κάστρου της Χίου. Το 1042 μ.Χ., ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Μονομάχος ξεκίνησε το κτίσιμο της Νέας Μονής στο σημείο που είχε βρεθεί η εικόνα της Παρθένου.

Ευγένιος Ντελακρουά,"Η σφαγή της Χίου".

Μετά από μια σειρά επιδρομών, όπως αυτή των Ενετών, η Χίος καταλαμβάνεται από τους Γενουάτες το 1346, οι οποίοι ήταν μια ανερχόμενη δύναμη. Για δύο ολόκληρους αιώνες το νησί παρουσίαζε πρόοδο. Οι Γενουάτες, αν και καταπίεζαν τους ντόπιους, οργάνωσαν το εμπόριο μαστίχας και έφεραν στη Χίο την καλλιέργεια των εσπεριδοειδών, ενώ οι Γενουάτες κατάφεραν να κρατήσουν τους Τούρκους μακριά από τη Χίο μέχρι το 1566, οπότε και οι Τούρκοι κατακτούν το νησί. Η καταπίεση του λαού συνεχίζεται, αλλά οι νησιώτες κρατούν τα προνόμιά τους χάρη στην παραγωγή μαστίχας. Κατά την τουρκοκρατία, υπήρξε σφαγή των νησιωτών μετά από μια εξέγερση το 1822, η οποία έχει απεικονιστεί από τον Ευγένιο Ντελακρουά. Ο τουρκικός στόλος έκαιγε και κατέστρεφε τα πάντα για 40 μέρες, προσπαθώντας να παραδειγματίσει τους υπόλοιπους Έλληνες. Μερικά στοιχεία από το ιστορικό της μεγαλύτερης σφαγής που έχει καταγραφεί ποτέ σε Ελληνικό έδαφος είναι:1)Απριλης 1821 καταφθάνει ο Ναύαρχος Τομπάζης με στόλο 26 πλοίων για να απελευθερώσει το νησί. Οι πρόκριτοι του νησιού αντιδρούν σκεπτόμενοι την αντίδραση των Τούρκων και τα προνόμια τα οποία είχαν. Μαθαίνουν οι Τούρκοι την άφιξη Τομπάζη και φυλακίζουν πρόκριτους στο νησί, καθώς επίσης στέλνουν και τρεις πρόκριτους να φυλακιστούν στην Πολη ως ενέχυρα. 2) Γράφει ο ιστορικός Μαμουκας.... σε έγγραφο του Φόρεϊν Όφις διάβασα όπως και οι Άγγλοι τον είχαν ενημερώσει (το Σουλτανο) ότι οι Χίοι ετοιμάζονταν για επανάσταση, περίπου έξι μήνες πριν από την έκρηξή της(δηλ 10/1821 μα καλα για ποια επανασταση μιλουσαν αφου ειχαν διωξει το στολο του Τομπαζη και δεν ειχαν ουτε οπλα και εκπαιδευση???).3)Τόσο ο Μάμουκας όσο και ο Καστάνης κατηγορούν ως συναυτουργό των Σαμίων, τον Αντώνιο Μπουρνιά.«Ήταν κρίμα», γράφει ο Καστάνης, «να βλέπεις μια κοινωνία εκατόν ογδόντα χιλιάδων ψυχών να κινδυνεύει από διακοσίους τολμητίες».... Εξάλλου ο Σπηλιάδης γράφει ότι ο μεν Μπουρνιάς «δεν ανεγνώριζε τον Λυκούργον ως αρχηγόν, ο δε Λυκούργος μετεχειρίζετο τους Χίους ως κατακεκτημένους και τους εζήτει χρήματα».....«Ατυχώς, 40 σαμιακά πλοία( βρίκια και 30 σακολέβες ) ήταν αραγμένα στο Κοντάρι και το πρωί της Μεγάλης Πέμπτης έφυγον όσον τάχιστα, μ’ όσους επρόφθασαν να λάβουν εντοπίους τους, μη θελήσαντες να δεχθούν κανέναν Χίον, μαζί τους.Οι δύο αρχηγοί της επανάστασης, φιλονικώντας, διεκδικούσαν τα πρωτεία, εγκατέλειψαν την εκστρατεία και κατέστρεψαν τόσους ανθρώπους.Υπολογίζεται ότι κατέφθασαν 40.000 Τούρκοι άτακτοι αυτήν την περίοδο.Ο Λογοθέτης και ο Μπουρνιάς αποχώρησαν λέγοντας το σύνθημα « ο σώζων εαυτό σωθήτω». Ταυτόχρονα ο Βαχήτ Πασάς αναγγέλλει τη διαταγή του σουλτάνου να θανατώνονται βρέφη έως 3 ετών , αγόρια και άνδρες άνω των 12 ετών , γυναίκες άνω των 40 ετών , να αιχμαλωτίζονται κορίτσια και γυναίκες από 3 έως 40 ετών και αγόρια από 3 έως 12 ετών.Ο Βαχήτ Πασάς είχε εκδώσει επίσεις διαταγή ότι όσες γλώσσες και αυτιά του πήγαιναν , τόσα περισσότερα κέρδη θα είχαν. Για να προλάβουν την απάτη, έκοβαν τα αυτιά από τα κεφάλια και κατόπιν τα διατηρούσαν στην άλμη και τα τοποθετούσαν σε βαρέλια. Τα έστελναν στον σουλτάνο ως απόδειξη της υποταγής τους ή ως δελτία της επιτυχίας τους.Ιδιαίτερη τιμή δινόταν αν τα κεφάλια ανήκαν σε διακεκριμένους αρχιεπισκόπους, άρχοντες ή κληρικούς... Χίλια διακόσια κεφάλια είχαν ήδη καταγραφεί στην ιστορία της αμοιβής που δόθηκε για τον καθ’ ένα. ο Ανδρέας Μάμουκας, αναφέρει: «...κατ’ ακρίβειαν ποτέ κανείς δεν ήθελέ σε την ιστορήση, μόνος την εννοείς εάν συλλογισθής, ότι εκεί η γη και ο ουρανός είδον να πράττωνται επάνω εις την ανθρωπότητα θηριωδέστερα των όσα εις τίγρεις, παρδάλεις και σ’ άλλα αιμοβόρα θηρία της Αφρικής υπαγορεύει η άλογος μανία κατά των ομοφύλων τους ζώων...». Οι Τούρκοι, βοηθούμενοι από μηχανικούς της Δύσης, ασκήθηκαν στο πυροβολικό, Μουσουλμάνοι και πολιτισμένοι Ευρωπαίοι ενωμένοι έδωσαν ένα δείγμα της μοχθηρίας τους.Ο μόνος ξένος Πρόξενος που βοήθησε τους Χιώτες ήταν ο Δανός, τον οποίο οι Οθωμανοί τον ανασκολόπισαν. Εβραίοι, Αρμένιοι, Φράγκοι, ενέπαιζαν τους δυστυχείς Χίους συμπράττοντες με τους Οθωμανούς και λέγοντας χλευαστικά στους άτυχους Έλληνας: “Ελευθερία, ελευθερία, πάρε την ελευθερία σου από το γιαταγάνι”»Οι Εβραίοι βοηθούν τους Τούρκους στην ανακάλυψη και στη σφαγή των αθώων Χίων. Μερικοί αιχμάλωτοι διατηρούνται για να λειτουργούν σαν οδηγοί υπό την απειλή του θανάτου.Οι Εβραίοι προθυμοποιήθηκαν να σύρουν τα πτώματα στη θάλασσα με κάθε περιφρόνηση. Στην ακροθαλασσιά ανακαλύπτονταν πολλοί φυγάδες να κείτονται πολλές ημέρες βυθισμένοι εν μέρει στο νερό. Αυτή ήταν η νίκη των Εβραίων επί των εχθρών τους.Γονατίζοντας ο κάθε μάρτυρας αναφωνούσε: “Μνήσθητί μου, Κύριε”Τότε ο Τούρκος έφερε ψυχρά το σπαθί στα χείλη του, σκουπίζοντας το αίμα με το στόμα του». Οι Τούρκοι έχασαν περίπου 600 άνδρες, ενώ αναφέρθηκαν και θύματα μεταξύ των Εβραίων, που διεκπεραιώθηκαν από τη Μικρασιατική ακτή στο νησί, για να πλιατσικολογήσουν και επόπτευαν το δουλεμπόριο...... Στην ιστορία έχει μείνει η καταστροφή της τουρκικής ναυαρχίδας από τον Κανάρη. Λίγοι Χιώτες επέζησαν της λεηλασίας και έκαναν προσπάθεια να ξαναχτίσουν το νησί το 1832.
Τελικά, η Χίος ελευθερώθηκε το 1912 και έγινε κομμάτι της ανεξάρτητης Ελλάδας. Κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο οι Χιώτες πολέμησαν κατά των Γερμανών, ενώ το νησί απελευθερώθηκε μαζί με την υπόλοιπη Ελλάδα το 1944.
Πηγή: wiki..

Καλησπέρα φίλοι μου...ξανά μαζί....

Καλησπέρα φίλοι μου, ξανά μαζί μετά από τις διακοπές μας...επανηλθαμε και θα φροντίσουμε μέσω του blog μας, να σας ενημερώνουμε για πολλά και διάφορα σχετικά με την πατρίδα μας την Έλλάδα μας ....

Αλεξανδρούπολη

Σκεφτόμουν έναν φίλο από την όμορφη και ακριτική Αλεξανδρούπολη και την ίδια στιγμή μου ήρθε στο μυαλό ο γνωστός σε όλους φάρος της Αλεξανδρούπολης και έτσι πιστεύω ότι λίγα λόγια για τον φάρο θα ήταν χρήσιμα σε όλους μας....... Οταν στη δεκαετία του 1850 άρχισε να δημιουργείται ένας λιμενίσκος στον ίδιο χώρο που είναι το σημερινό λιμάνι της Αλεξανδρούπολης φάνηκε η ανάγκη εγκατάστασης κι ενός φάρου που θα διευκόλυνε τους ντόπιους ναυτικούς αλλά και τους ναυτιλλόμενους από και προς τον Ελλήσποντο. Έτσι , δυτικά του λιμανιού, κτίστηκε ένας κυλινδρικός πύργος με φαρδιά βάση , από αρμολογημένη πέτρα , στην κορυφή του οποίου τοποθετήθηκε φάρος , δηλαδή πυρσός που χρησιμεύει στην ακτοπλοΐα και πελαγοδρομία. Εγκαινιάσθηκε και τέθηκε σε λειτουργία για πρώτη φορά την 1η Ιουνίου του 1880. Τότε λειτουργούσε με ασετιλίνη. Αργότερα λειτουργούσε με πετρέλαιο με τη μέθοδο της πυράκτωσης. Από το 1974 λειτουργεί με ηλεκτρικό ρεύμα αλλά διαθέτει και εφεδρικές φιάλες με ασετιλίνη για την περίπτωση διακοπής του ηλεκτρικού ρεύματος. Επισκευές και μετασκευές στο κτίριο του φάρου έγιναν το 1946 και το 1955. Το 2002 αντικαταστάθηκε ο ηλεκτρολογικός εξοπλισμός του με νέας τεχνολογίας. Στην κορυφή του κτίσματος βρίσκεται ο θάλαμος του φανού. Γύρω από το φανό περιστρέφεται ένας κοίλος καθρέφτης που στέλνει το φως στα τοποθετημένα γύρω του πρίσματα. Η κίνηση του καθρέφτη πριν χρησιμοποιηθεί το ηλεκτρικό ρεύμα απαιτούσε μια διαδικασία με αντίβαρα και τροχαλίες που φρόντιζε ο Φαροφύλακας. Για να φτάσει κανείς στην κορυφή του πρέπει να περάσει τα 98 σκαλοπάτια του με τα έξι μεγάλα πλατύσκαλα. Δίπλα από κάθε πλατύσκαλο υπάρχει στενόμακρο παραθυράκι, προς τη νότια μεριά του, για να φωτίζεται το εσωτερικό του. Το κτίριο του φάρου έχει ύψος 18 μέτρα από το έδαφος και 27 μέτρα (εστιακό ύψος) από τη μέση στάθμη θαλάσσης. Το στίγμα του είναι 40ο 50΄ 07 ΄΄ Βόρειο, 25ο 52΄ 05΄΄ Ανατολικό. Χαρακτηριστικό του φάρου είναι τρεις (03) λευκές αναλαμπές κάθε 15 δευτερόλεπτα (0,38 + 2,12 + 0,38 + 2,12 +0,38 + 9,62 =15δ). Έχει φωτιστική φωτοβολία 24 ναυτικών μιλίων και με ιδανικές καιρικές συνθήκες είναι ορατότητα από απόσταση 24 ναυτικών μιλίων (44χλμ περίπου). Λειτουργεί υπό την άμεση επιτήρηση προσωπικού της Υπηρεσίας Φάρων και είναι ένας από τους λίγους επιτηρούμενους φάρους που υπάρχουν σήμερα. Είναι το Ναυτικό σύμβολο της Αλεξανδρούπολης. www.mathra-sights.gr

Αετομηλίτσα Ιωαννίνων

Η Αετομηλίτσα (παλιά Δέντσικο - Ντένισκο, Γαλαταριά) είναι βλαχοχώρι του νομού Ιωαννίνων, στην επαρχία Κονίτσης, σκαρφαλωμένο στις νότιες πλαγιές του Γράμμου. Είναι το βορειότερο χωριό του νομού στα Αλβανικά Σύνορα, και βρίσκεται σε υψόμετρο 1380-1490 μέτρων. Το όνομα Ντένισκο είναι σλάβικο και σημαίνει προσήλιο, που δηλώνει και το γεωγραφικό προσανατολισμό του χωριού. Τη δεκαετία του 1928 μετονομάστηκε σε Αετομηλίτσα (Αετός και Μηλιά).

Είναι καθαρά κτηνοτροφικό χωριό και κατοικείται μόνο το καλοκαίρι, ενώ το χειμώνα οι οικογένειες των κτηνοτρόφων κατεβαίνουν με τα κοπάδια τους κυρίως στους νομούς Θεσσαλίας και Μακεδονίας.

Τα δρομολόγια που προσφέρει μέσα σε δάση ή η θέα πάνω σε κορυφογραμμές είναι πόλος έλξης για μεγάλο αριθμό ορειβατών που καταφθάνουν σε κάθε εποχή του χρόνου, ακόμα και το χειμώνα.
Η Αετομηλίτσα άρχισε πάλι να αποκτά το παραδοσιακό της χρώμα, καθώς επανήλθαν τα καλντερίμια, οι πλακόστρωτες πλατείες και τα πέτρινα τοιχία. Η κοινότητα το καλοκαίρι στεγάζεται σε ένα παραδοσιακό κτίριο στην κεντρική πλατεία του χωριού, ενώ τους χειμερινούς μήνες μεταφέρεται στη Λάρισα. Από το 2004 λειτουργεί και το ΚΕΠ Αετομηλίτσας.

Στο χωριό λειτουργούν τους καλοκαιρινούς μήνες δύο ταβέρνες και ένα καφέ μπαρ, που βρίσκονται στην πλατεία. Το πνευματικό κέντρο του χωριού κοσμεί την είσοδο της πλατείας, ενώ η δημιουργία του καταφυγίου συνέβαλλε στην ουσιαστική ανάπτυξη του χωριού, καθώς λειτουργεί όλο τον χρόνο και φιλοξενεί πλήθος επισκεπτών. Πηγή Wiki. Πρόταση να επισκεφθείτε την υπέροχη ιστοσελίδα της αετομηλίτσας όπου θα μπορέσετε να ακούσετε και κάποια ωραία τραγούδια με κλαρίνα..www.aetomilitsa.com/